HONDA CIVIC TYPE R

Γυναίκες… ένας κόσμος μυστηρίου, εξερεύνησης, πάθους, απόλαυσης, αίσθησης, τρέλας , έρωτα… ένας κόσμος που κάθε αρσενικό σε τούτο τον πλανήτη παίρνει το ρίσκο να αναζητήσει ,να απολαύσει, να γευτεί… υπάρχουν μερικοί που λένε ότι όσο περισσότερες γυναίκες περνούν από τα χέρια σου , τόσο μεγαλύτερος μάγκας είσαι (εν μέρει έχουν δίκιο) αλλά από την άλλη υπάρχουν και άλλοι που ζητάνε την μία και μοναδική, αυτή που θα τους εξιτάρει, αυτή που τους μαγέψει , αυτή που θα νιώσουν ένα μαζί της…

Σάββατο βράδυ, φοράς τα καλά σου ,βάζεις το ακριβό σου το άρωμα, παίρνεις το αυτοκίνητο σου και βγαίνεις τσάρκα σε γνωστό κλαμπ της περιοχής με τον κολλητό σου… παίρνεις το ποτό σου , κάνεις πως χορεύεις και ξεκινάει η διαδικασία του searching… τσουπ να δύο εκλεκτά κομμάτια στην απέναντι γωνία… φιλαράκι ορμάμε?? Ντου… τα διαδικαστικά, ποτάκι , κουβεντούλα, χαζολόγημα και άλλο ποτάκι , περνάει η ώρα, τι κάνουμε??? ψήνονται?? Ψήνονται… Παίρνει ο καθένας από μία και βουρ στο σπίτι και φτάνεις να έχεις the fuck of the century (που λένε και οι άγγλοι)…

Αυτό είναι το Honda civic type R… το απόλυτο One night stand…

Είναι η γκόμενα που θα σε μαγέψει, θα σε φτιάξει, θα νιώσεις κάπως μαζί της και στο τέλος θα σε στείλει στα ουράνια… στο τέλος όμως θα παραμείνεις με ένα αλλά… ήταν σχετικά εύκολο… Και εξηγούμε…

Αυτό που πρόκειται να συμβεί δεν σε θα σε προϊδέαζε με τίποτε όταν πριν από 1,5 χρόνο περίπου είχες περάσει μερικές στιγμές με το τότε γρήγορο σιβίκ, το γνωστό σε όλους VTi… θυμάμαι είχα παραδώσει τα κλειδιά ασυναίσθητα , μην νιώθοντας τίποτε για το αυτοκίνητο… δεν είχε τίποτε για να με κεντρίσει το ενδιαφέρον… θα μου πείτε ο κινητήρας??? Μου ήταν άχρηστος από την στιγμή που δεν μπορούσαν να τον εκμεταλλευτώ… το πλαίσιο του μάλλον πολύ χαλαρό, τα φρένα του ήταν κατώτερα των προσδοκιών , η θέση οδήγησης συμβιβάζεται μόνο σε αυτούς που θέλουν να οδηγούν ξαπλωτά και όχι με 90^ο μοίρες, το τιμόνι απλά για γέλια (από όλες τις απόψεις) και τα 4 διπλά ψαλίδια στις γωνίες ανήμπορα να προτρέψουν το αμάξωμα να βρει πρόσφυση και να κατεβάσει την δύναμη κάτω… με άλλα λόγια μάλλον από τα χειρότερα value for money για τα χρήματα που κόστιζε τότε…

Έσκασε μύτη ο διάδοχος (σαν μοντέλο) και μετά από λίγο να σου και το γρήγορο μέλος… type R πλέον η επωνυμία του… μπορεί να λένε ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς αλλά εδώ μάλλον ισχύει το αντίστροφο… ο νέος φέρνει περισσότερο σε ένα μικρό MPV παρά σε ένα τρίθυρο γρήγορο μοντέλο… μερικοί το είχανε αποκαλέσει ένα γρήγορο Q car… σόρρυ αδέρφια αλλά κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι ο γρήγορος της παρέας και όχι ένας από τα ταπεινά μικρά του αδέρφια… τα πλαϊνά έντονα skirts, οι macho εμπρός και πίσω προφυλαχτήρες, τα σκούρα εμπρός φωτιστικά σώματα καθώς και οι 17αρες ζάντες (κοσμήματα) σου φωνάζουν : don’t mess with me…

Στα ενδότερα τώρα… οκ το εσωτερικό είναι λιτό , χωρίς φρου φρου και αρώματα, αλλά δεν παύει να είναι απίστευτα ποιοτικό, στιβαρό ΚΑΙ εργονομικό… η θέση οδήγησης με την σειρά της είναι καλή και εύκολα θα βολευτείς αλλά επιδέχεται μερικές τροποποιήσεις για να την χαρακτηρίσεις τέλεια… το κλου της υπόθεσης αποτελεί ο λεβιές ταχυτήτων (μακράν από τους καλύτερους που μπορείς να συναντήσεις σε αυτοκίνητο παραγωγής). Οι διαδρομές μικρές , το κούμπωμα σαφέστατο, η αίσθηση συγκλονιστική και το βουρτσισμένο αλουμίνιο φετίχ… θυμάμαι είχε γράψει ένας δημοσιογράφος κάποτε : σε ζεστές μέρες δεν μπορείς να τον πιάσεις… φθηνές λεπτομέρειες… ΜΑΚΑΡΙ να έκανε τόση ζέστη , να τον έπιανα και να μου άφηνε σημάδι στην παλάμη μου με το διάγραμμα των πραγματικών έξι σχέσεων (ξέρετε σαν τα άλογα που τα βάζουν σφραγίδα…). κράνος, ζώνη, ready?? GO… βάζεις πρώτη και πατάς και πατάς και οι στροφές ανεβαίνουν, 8,000 γρήγορη αλλαγή σε δευτέρα, πάμε για ακόμη μία 8αρα … πατά και άλλο, αντέχει ακούγεται από δίπλα ο νάσσος , μπαίνουμε στα κόκκινα , έλα ακόμη λίγο , χάσαμε την μπάλα, αλλαγή στις 8,200+ , η Τρίτη μπαίνει αγόγγυστα, ετοιμάσου στα φρένα για την Κ1, μικρή ασάφεια γύρω από την ευθεία (λόγω φθαρμένων ελαστικών) και μπαίνουμε, σταθερό γκάζι, βρίσκεις το απεξ στην Κ2 και βυθίζεις το γκάζι … Κ3,Κ4 απόλυτο flat out και εγώ δεν ξέρω με πόσα στην Κ5, φρένααααα 3ή (άσχετα αν ένιωθες ότι σήκωνε και 2ρα), σύνεση στο γκάζι , ελαφρά υποστροφή, το πλαίσιο σου δίνει απίστευτη σιγουριά στο εσάκι, το αυτοκίνητο ακούει πεισματικά τον οδηγό του, στην έξοδο το τιμόνι ελαφραίνει οριακά, αγωνίζεται να βρει πρόσφυση ο εμπρός αριστερός τροχός, βρίσκει , flat out μέχρι την Κ10 μπαίνεις βγαίνεις και χαμπάρι δεν παίρνεις… Κ11 Κ12 με μία τιμονιά, ο Vtec δίνει ρέστα, Κ13 ίχνος υποστροφής , σήκωνε παραπάνω , στον επόμενο, Κ14 Κ15 με 4^η και βγαίνεις στην ευθεία, ο χιροχίτο τσιρίζει, ο Σαρατσιώτης είχε δίκιο : μπες σε τούνελ κατέβασε παράθυρα και απλά πάτα γκάζι… απίστευτο… συγκλονιστικό… εμπειρία…

όλο αυτό το κάνεις και το ξανακάνεις με απίστευτη ευκολία ξανά και ξανά… το μόνο που σου ζητάει το αυτοκίνητο είναι να βελτιώσεις το πάτημα σου σε ορισμένα κομμάτια και να ψάξεις να βρεις τις σωστές αλλαγές πριν από κάθε στροφή… από εκεί και μετά σου λέει αναλαμβάνω εγώ… το πλαίσιο του τέρας ακαμψίας με πολύ καλό ζύγισμα, το τιμόνι όσο πρέπει κοφτερό , όσο πρέπει βαρύ αλλά αναζητάς περισσότερες πληροφορίες για να του δώσεις τα εύσημα… γόνατα μπροστά και αρκετό αρνητικό κάμπερ κάνουν δουλειά, τα διπλά ψαλίδια πίσω κρατάνε σταθερό το πίσω μέρος και το μεγάλο μεταξόνιο εξασφαλίζει ομαλότητα αντιδράσεων…

τελικά πως μεταφράζονται όλα αυτά?? Η Honda κατάφερε να κάνει αυτό που οι άλλοι προσπαθούν να κάνουν με τα ηλεκτρονικά… η Honda επαληθεύει τον κανόνα που λέει : δεν χρειάζονται τα ηλεκτρονικά από την στιγμή που εξελίσσεις ένα σωστό πλαίσιο και μια σοφά μελετημένη ανάρτηση… προσωπικά αν είχα 28,000 ευρώ δεν θα περνούσα καν από έξω από την φαου βε…

το type R είναι διάβολος… μπορείς κάλλιστα να σηκωθείς ένα κυριακάτικο πρωινό, να πάρεις τον δρόμο για χολομώντα, να ορμήσεις μέσα και να βγεις χωρίς την παραμικρή υποψία άγχους σε λιγότερο από 20 λεπτά στην Αρναία και να πιείς τον καφέ σου δίπλα στο πλατάνι… κάτι σαν την γκόμενα που αναφέρθηκε στον πρόλογο… το εύκολο κρεβάτι χωρίς αναστολές που θα σου χαρίσει την έξταση και τον απόλυτο ερεθισμό αλλά στο τέλος θα πεις , αυτή δεν μου έκανε την ζόρικη , την κατάφερα εύκολα , piece of cake…

είναι η ίδια γυναίκα που αν την ξαναδείς δεν θα την φιλήσεις στο στόμα αλλά θα της κλείσεις το μάτι για ακόμη ένα γύρο διαπραγματεύσεων, είναι η ίδια γυναίκα που ίσως θα της πας λουλούδια αλλά ποτέ δεν θα της πας σοκολατάκια…